domingo, 30 de noviembre de 2008

PREMIO CERVANTES 2008

O escritor barcelonés JUAN MARSÉ (1933) foi o galardonado este ano co Premio Cervantes que concede anualmente o Ministerio de Educación, Cultura e Deporte español.
Este premio foi instituído no ano 1974 e a súa concesión faise a proposta das Academias da Lengua dos paises de fala hispana. Está recoñecido como o galardón literario máis importante en lingua castelá e está destinado a distinguir a obra dun autor en lingua castelá que se destacara pola súa contribución a prol do patrimonio cultural hispánico. Xeralmente premiase a un español e un latinoamericano de xeito alternativo.

Está dotado con 90.450 euros e toma o seu nome do escritor Miguel de Cervantes y Saavedra, autor da que se considera a máis grande obra literaria en lingua castelá: " Don Quijote de la Mancha".

Juan Marsé empezou a publicar no ano 1959. Gañou varios premios literarios como o Premio Biblioteca Breve coa súa obra "Encerrados con un solo juguete" en 1961 e tamén en 1965 coa obra "Últimas tardes con Teresa"; o Premio Planeta no 1978 coa novela "La muchacha de las bragas de oro".
Outros títulos de obras súas son "La oscura historia de mi prima Montse","Si te dicen que caí " e "Ronda del Guinardó"
Si queres saber máis de Juan Marsé podes visitar a súa páxina web http://www.clubcultura.com/clubliteratura/clubescritores/marse/

lunes, 24 de noviembre de 2008

SAMAÍN 2008





Un ano máis gran participación no noso Samaín. Realizáronse decoracións de cabazas verdadeiramente espectaculares.

Aquí podedes ver fotografías da mostra realizada na aula de plástica.
http://picasaweb.google.es/biblio680/SAMAN200802#


Tamén vos facemos partícipes dun poema que escribiu unha compañeira vosa.

CABACIÑA


Sonche unha cabaza,
moito medo intento dar,
pero a mín o que máis me gusta
é escribir, bailar e pintar.
Todos se rin de min,

(eu non paro de chorar),
pero estou ata as orellas
de tanto ter que asustar.
Vouvos decir un segredo,
a ninguén llo debedes contar,
se queredes facer moitos amigos
tedes que sempre rir e
nunca chorar porque sí.
Despois de esto confesar
veredes os meus ollos, boca e nariz brilar,
non vos quero asustar,
pero se levades un susto de espanto
a mín tanto me ten como tanto me dá.
Lucía Regueiro Mosquera

domingo, 16 de noviembre de 2008

APERITIVO LITERARIO.
Para que se os abra el apetito de leer las obras que están leyendo vuestros compañeros, ahí os van unos fragmentos:

"Aquella tarde, los dos niños se marcharon a casa muy animados. Bruno estaba feliz con la perspectiva de una gran aventura; por fin tendría la oportunidad de ver qué pasaba al otro lado de la alambrada antes de volver a Berlín ( y además podría explorar un poco en serio). Shmuel veía una ocasión para que alguien lo ayudara a encontrar a su padre. Para ambos parecía un plan muy sensato y una excelente manera de despedirse."
John Boyne. "El niño con el pijama de rayas"

" - Vamos, lee -apremiaron a Ana, que era la que sostenía la carta.
- " Hola, seas quien seas, aunque espero que estés acompañado porque eso dirá mucho de vuestro compañerismo - comenzó la chica -. Estáis en camino. Que tengáis suerte. De lo contrario... Yo no quiero asesinar a nadie, pero vosotros me habéis obligado. Si demostráis que no sois unos burros y unos ceporros de la lengua, seré la primera en alegrarme. Si no..., por lo menos limpiaré un poco este mundo al que ya le sobran demasiados ignorantes que, pudiendo no serlo, han preferido la opción fácil".
Jordi Sierra i Fabra. "El asesinato de la profesora de lengua".

"En los tiempos aquellos en los que no existía nadie, quiero decir antes de la historia, o sea, en la prehistoria, el mundo estaba completamente equivocado. Un cierto Pah-dreh-ther-noh (es un nombre extraño, no se sabe qué quiere decir, está comprobado que no era de estos andurriales, quién sabe de dónde venía), especialista en mundos y universos, había hecho nuestro mundo en siete días, pero, a pesar de no ser un novato (hay quien dice que ya había creado tres mil millones y quién que cinco mil millones de mundos), le salió al revés de arriba abajo.
Imaginaos que apenas había tierra, solamente algún islote y todo lo demás era mar; así que los animales estaban apelotonados unos encima de otros, como en un autobús a las horas punta. Imaginaos que en estos islotes llovía siempre, y cuando no llovía, nevaba, y cuando no nevaba, hacía mal tiempo."
Alberto Moravia." Historias de la prehistoria"

¡ QUE APROVECHE!